جیمی دایموند در مجموعه پرتره‌های خانوادگی ساختگی به سراغ یکی از پیش و پا افتاده ترین اشکال عکاسی رفته است. عکسهای دایموند بازسازی عکس‌های خانودادگی‌ایست که عموما در استودیوهای مستقر در مراکز خرید گرفته می‌شوند، با همان نورپردازی و دکورهای باسمه‌ای. با این تفاوت که این خانواده‌ها، در حقیقتغریبه هاییند که تا روز گرفتن عکس حتی همدیگر را ندیده بودند. او با مدل‌هایش در هتل ها قرار می گذاشته و از آنها می خواسته که مانند یک خانواده کنار هم قرار بگیرند، دست‌هایشان را بر شانه‌های یکدیگر بگذارند و لبخند بزنند.

حاصل کار او یک تناقض دوست داشتنیست. بیننده‌ای که از ایده‌ی دایموند خبر نداشته باشد ممکن است  به پیدا کردن شباهت ها و حدس زدن در باب روابط این آدم ها مشغول شود. این دو خواهرند؟ بچه‌‌ای از ازدواج قبلی؟ و یا یک فرزندخوانده؟ آن یکی‌ها ازدواج کرده اند؟ خوشحالند؟ 

دایموند زیرکانه معنای خانواده و در عین حال ذات عکس را به چالش می‌کشد. همانطور که پیشتر گفتم انگار عکاسی بیشتر وسیله‌ای برای داستان‌پردازیست تا انتقال حقیقت.